Brusselse zwabber

Donald Tusk - bron: Wikipedia

Afgelopen week waren er stevige geluiden te horen bij de EU-top in Sofia. Donald Tusk, voorzitter van de Europese Raad, viel met zijn uitspraak "Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig" het meest op. Deze uitval naar Donald Trump is niet alleen contraproductief maar straalt ook wanhoop uit. Een snelle blik in de spiegel lijkt verstandiger dan het bashen van een president die met een duidelijke agenda is gekozen. Hij komt op voor het Amerikaanse belang. Het is hoog tijd dat de EU voor het 'Europese' belang opkomen en daarbij een eenduidige lijn trekt. Als het niet wil onderhandelen met 'een wapen tegen het hoofd' zoals met de dreigende handelsoorlog tegen de VS, doe dat dan ook niet met een Turkije-deal.

Wat wil de EU nu eigenlijk? Of wat wil het zijn? Een regionale geopolitieke macht? Dan moet er nog wel wat gebeuren. Dankzij een president die een isolationistische agenda voert, groeit het bewustzijn dat de EU op eigen benen moet staan. Dat daarvoor een 'buitenstaander' nodig is, geeft te denken. Los daarvan is het goed als in 'Brussel' de geopolitieke agenda nog eens goed tegen het licht wordt gehouden. Twee voorbeelden:

Iran-deal
Het is tamelijk simplistisch om het credo 'de vijand van mijn vijand is mijn vriend' te omarmen. Het Iraanse mullah-regime heeft een eigen terroristische agenda, handelt niet bepaald in lijn met Europese waarden en vormt op termijn voor Europa zélf een bedreiging. Handhaving van de Iran-deal betekent daarnaast niets meer dan dat een Iraans dictatoriaal regime in het zadel wordt gehouden. Zo af en toe komen er geluiden uit dit immens grote land naar buiten over protesten tegen het regime. Het is duidelijk dat de Iraanse bevolking een beetje klaar is met de strenge islamitische wetgeving. De Iran-deal is vooral een instrument voor het regime om haar eigen machtspositie te verstevigen, zowel binnenlands als in de regio. Het is natuurlijk een gotspe dat afspraken over ballistische raketten (dé ultieme dragers van nucleair materiaal) buiten de huidige Iran-deal zijn gebleven. We zullen zien wie uiteindelijk een betere deal voor elkaar krijgt; de EU of de VS. Ik denk (uiteindelijk) de laatste.

Italië
De nieuwe regering die waarschijnlijk morgen aantreedt, heeft opmerkelijke punten in het regeerakkoord staan. Van sommigen zou je willen dat de EU of Nederland enkele punten overneemt als nieuw beleid. Afgewezen asielzoekers moeten het land verlaten, meer samenwerking tegen migratiestromen, controle op moskeeën om radicalisering tegen te gaan, en een soepeler beleid ten aanzien van de staatsschuld. De Italiaanse staatsschuld is natuurlijk niet gering, maar de Franse staatsschuld is dat óók niet. De andere punten zouden de EU niet moeten bevrezen maar omarmen. Wat wint 'Europa' en de originele EU-burger met voortzetting van de huidige kansloze en ongebreidelde immigratiepolitiek?

Ik begrijp dat 'Brussel' zenuwachtig wordt van deze nieuwe regering. Toch is het beter om nog eens heel goed in de spiegel te kijken. Alleen al die ene enkele maatregel waarin staat dat afgewezen asielzoekers het land moeten verlaten, zou tot ernstig nadenken moeten stemmen in de Brusselse kringen. Het is ronduit positief dat Italië nu eens die 'spiegel' vormt. Wellicht is het een voorbode van een verkleining van de 'kloof' tussen de EU en haar burgers, en een krachtige Brusselse zwabber die haar werk doet...